από Ktn Πεμ Δεκ 31, 2009 4:50 am
Ο εφιάλτης πριν την πρωτοχρονιά.
Αγόρασα το Train of Thought... τι το ήθελα? Αυτή τη στιγμή το ακούω για τρίτη σερί φορά. Τι δίσκαρος?! Και βαρύ, παραπάνω απ' όσο θα περίμενα από έναν δίσκο των Theater.
Το μπάσσο απλά σφαγιάζει, και παίζει και μερικές τρομερές lead μελωδίες. Η κιθάρα μια απ' τα ίδια -τόσα riffs μαζεμένα, μιλάμε για πανδαισία. Στα ντραμς δεν τρόμαξα ιδιαίτερα, αφού σχεδόν περίμενα ότι θα άκουγα κάτι τέτοιο, όπως και στα φωνητικά. Αν και ο LaBrie πετάει και μερικά πιο "σκληρά" που δεν τα συνηθίζει, και δένουν τέλεια με την γενική "σκληράδα" του δίσκου. Τα πλήκτρα, παραδόξως, μου φάνηκαν πιο "κάτω" στον ήχο απ' ότι συνήθως, αλλά και πάλι, τα solo και τα περάσματα του Rudess είναι όλα τα λεφτά.
Ως τώρα, τα κομμάτια που με λιώνουν απίστευτα είναι τα Honor Thy Father -και τα μυαλα στο μπλέντερ, η αρχή στο γύρισμα αγγίζει τα όρια των Pantera- και το Stream of Consciousness -που με λίγα λόγια, είναι η πλήρης instrumental παράνοια. Όχι βέβαια ότι τα υπόλοιπα 5 πάνε πίσω...
Και btw, μεγάλη μορφή ο πληκτράς!
