Ktn έγραψε:νομίζω ότι έχουμε τον δίσκο του χειμώνα κι έναν από τους δίσκους της χρονιάς
Fixed.
[έλα κι ένα σεντόνι, καιρό είχα να ρίξω.. καλό κουράγιο :b]Ο δίσκος άκουσμα με το άκουσμα όσο πάει και "μεγαλώνει". Πραγματικά απίστευτη δουλειά. Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που κατάφερε ο Holopainen να συνδέσει τον ήχο που είχαν οι Nightwish με τον ήχο που θέλει να τους δώσει, με έναν τρόπο τόσο λεπτό, που σχεδόν δεν τον καταλαβαίνεις.
Το μπάσιμο με το Taikatalvi είναι απλό και μαγευτικό, με το κούρδισμα, τον ήχο του μουσικού κουτιού και το σχεδόν νανούρισμα του Marco να βάζουν τις βάσεις για ένα υπέροχο ταξίδι. Το Storytime, που το χαμε ακούσει απο καιρό ξεκινά σαν ένα "τυπικό χιτακι" των Nightwish, αλλά στο γύρισμα η ορχήστρα δίνει έναν τελείως διαφορετικό τόνο από αυτόν που θα περίμενε κάνείς. Περισσότερο πιασάρικο, πεθαίνεις. Το Ghost River ξεκινά με ένα Stratovarius/Maiden/90s Nw ριφφ, που φέρνει στο μυαλό την πρώτη περίοδο της μπάντας, με τα φωνητικά του Marco να είναι εξαιρετικά, την Anette να δενει άψογα και την παιδική χορωδεία να βάζει ένα από τα καλύτερα σημεία του δίσκου.
Κι εκεί που θα μπορούσε κάποιος να πει "ωραία, αλλά σιγά το πράμα, τα χουν ξαναπαίξει αυτά", μπαφ, πετάγεται το Slow, Love, Slow. Τζαζζιστικο όσο πάει, κι εξίσου πιασάρικο, πραγματικά από αυτά που δε θα περίμενες ποτέ από μια μπάντα που είχε ξεκινήσει ως power metal να παίξει. Εννοείται ότι περιμένω τη σκηνή στην ταινία που η Anette θα το τραγουδάει ως άλλη Jessica Rabbit με το κόκκινο φόρεμα και τον Tuomas στο πιάνο με την ουρά να κάνει το σοβαρό πιανίστα. (:
And back again, I Want My Tears Back κι εγώ θέλω να αρχίσω να χορεύω γύρω γύρω, celtic-style. Τίγκα κολλητικό, με τον Jukka να βρίσκει τη χαρά του και το ρεφραιν να ταξιδεύει σε καταπράσινα τοπία, με δρυίδεις και τα πάντα όλα. "Μπα, κι αυτό το χω ξανακούσει". Αχα. Scaretale, με κάργα ψαρωτική εισαγωγή, απείρως σαουντρακικό/ θεατρικό και την Anette να βάζει το κερασάκι στην τουρτα κάνοντας ίσως την ερμηνεία της ζωής της..
..και σαουντρακικών κομματιών συνέχεια, με το Arabesque να μοιαζει σαν μια άτυπη συνέχεια του Sahara, μιας και το "1001" κλίμα υπάρχει διάχυτο στο κομμάτι μεν, με έναν πιο επικό τόνο δε. Αλλαγή ξανά, στο υπέροχο Turn Loose the Mermaids, που συνεχίζει στο πιο φολκ pattern της μπάντας, με υπέροχα κρουστά κι ένα κάπως πιο "western" πέρασμα προς το τέλος που με άφησε με ένα *wtf?!* ύφος. Με την θετικότερη των εννοιών ε.
Rest Calm, και ξαφνικά εμφανίζεται μια Lost-meets-Bride-meets-Finland ατμόσφαιρα, με το mid-tempo ριφφ του Emppu να σε μπάζει ψαρωτικά και τα φωνητικά του Marco να συνεχίζουν, διατηρωντας το ίδιο ύφος. Το γύρισμα προς το ρεφραίν είναι copyrighted by Nightwish, με την Anette δένει τέλεια, ενώ το ταίριασμα της χορωδείας είναι ξανά άψογο. Έπος. Ακουστικές κιθάρες, σύνθεση του Marco, απλά τα πράγματα, φεύγει από τώρα για σινγκλ και τρελό σινγκ-αλονγκ στα λαηβ. Υπέροχο και το φολκ πέρασμα, με τον Troy Donockley να καθιερώνεται σιγά σιγά ως το bonus μέλος της μπάντας.
Για να μην πολυχαλαρώσει το κλίμα, το Last Ride of the Day μπαίνει δυναμικά, φέρνοντας (ξανα) στο νου τις παλιότερες περιόδους του συγκροτήματος, κι έχοντας ένα κάτι από το κλίμα του Century Child. Τα περάσματα του Emppu λάμπουν, μαζί με τις διμποτιές του Jukka. Τους αγαπάω και τους δύο. Ξανά συμφωνική εισαγωγή στο Song of Myself, το οποίο είναι κι αυτό από τα κομμάτια που δε μας έχουν συνηθίσει οι Nightwish, καθώς ενώ ξεκινά "κανονικά", από τη μέση και μετά συνεχίζει με μια απαγγελία που σιγοντάρει υπέροχα η πιανίστικη μελωδία του Tuomas, για να κλείσει με μερικούς από τους δυνατότερους στίχους του αλμπουμ -ακόμα κι αν αυτοί είναι "δανεισμένοι" από το ομώνυμο βιβλίο του Walt Whitman κι όχι γραμμένοι πλήρως για το κομμάτι- και να πέσει το recap με το Imaginaerum, που όπως είπατε και παραπάνω είναι ουσιαστικά σαν τίτλοι τέλους/ thank notes.
I don't usually agree with Metal Hammer, but when I do.. well I frakkin' do. Γιατί οκ, μπορεί το "finest" να είναι πολύ βαριά κουβέντα, αλλά το "most diverse", αυτό κανείς που έχει στοιχειώδη αντικειμενική κρίση και ακοή δεν μπορεί να το αρνηθεί.
..και πλέον μπορώ να το πω με κάθε τιμημένη επισημότητα: μου λείψατε, αλλά χαλάλι (: