Αν δεν κάνω καμια τρελή κωλοτούμπα στο μέλλον, νομίζω ότι αυτός είναι ο πιο αδύναμος δίσκος τους. Προφανώς δεν είναι κακό σαν άλμπουμ και πιστεύω ότι οι ακραίες απόψεις που κυκλοφορούν το αδικούν πλήρως.
Δεδομένων αυτών, υπάρχουν κάποιες στιγμές και κάποια κομμάτια που είναι πραγματικά δυνατά. Όπως το μπάσιμο με το Supremacy, το οποίο παραπέμπει αρκετά σε Bond-καταστάσεις κι έχει πολύ δυνατό ρεφραιν. Ή η τριπλέτα Madness/ Panic Station/ Survival που κάθε δευτερόλεπτο φωνάζει Queen. Κι αυτό ίσως να είναι ένα από τα μειονεκτήματα του δίσκου, δηλαδή ότι αφήνουν τόσο έντονα να φαίνονται οι επιρροές τους. Αυτό γινόταν και παλιότερα βέβαια, αλλά εδώ είναι τόσο έντονος ο τρόπος που η κιθάρα θυμίζει May πχ, που μένεις λίγο *wtf*.
Αντίστοιχα, το Big Freeze είναι τόσο υπερβολικά U2 -με τη σχετικά καλή έννοια- που φεύγει για σινγκλ από χθες και το Save Me είναι τόσο προσφατο-Αναθεμα, που λες ότι το γράψανε παρέα με τον Wilson. Μαζί ίσως και με το Liquid State, που περιμένεις να πεταχτούν απ' τη γωνία οι Porcupine Tree, αλλά δεν προλαβαίνουν γιατί τελειώνει με το που πιάνει τρίλεπτο. Ακόμα κι έτσι πάντως παραμένει από τις δυνατότερες συνθέσεις του δίσκου.
Δίπλα στο αποπάνω, στέκεται άξια το Animals, που (επιτέλους) δεν θυμίζει τόσο άμεσα κάτι και χωρίς να έχω κοιτάξει προσεκτικά το στίχο, νομίζω ότι τα λέει πολύ καλά. Για το Unsustainable τη γνώμη μου την είπα, περιέργως dubstep, εξίσου περιέργως μου άρεσε, αλλά περισσότερο με εξέπληξε το δεύτερο μέρος του The 2nd Law, το Isolated System, που χωρίς να έχει καν φωνητικά είναι μελωδικότατο και κλείνει υπέροχα το δίσκο. Και προσωπικά μου βγάζει ένα τόσο "space ambient" συναίσθημα που μου ταιριάζει πολύ με τη μπάντα.
Από κει και πέρα υπάρχουν τα Follow Me και Explorers, τα οποία με αφήνουν παγερά αδιάφορο, σε βαθμό που μου χαλάνε το όλο σύνολο. Το πρώτο γιατί δε μου κολλάει το κλαμποροκ του και σπάει το σερί της αρχής και το δεύτερο γιατί είναι εκνευριστικά φιλλερ και έχουν κοπιάρει άσχημα τους εαυτούς τους στις φωνητικές γραμμές.
Όπως είπα και παραπάνω, δεν επιστρέφουν στον ήχο των προ-Resistance δίσκων, το αποτέλεσμα δεν τους αδικεί -όχι πλήρως τουλάχιστον-, έχουν κάθε δικαίωμα να πάνε όπου θέλουν τον ήχο τους, αλλά προσωπικά θα ήθελα σιγά σιγά να ξαναπιάσουν καμια κιθάρα.. για τα λαηβ ρε γαμώτο.
Δεδομένων αυτών, υπάρχουν κάποιες στιγμές και κάποια κομμάτια που είναι πραγματικά δυνατά. Όπως το μπάσιμο με το Supremacy, το οποίο παραπέμπει αρκετά σε Bond-καταστάσεις κι έχει πολύ δυνατό ρεφραιν. Ή η τριπλέτα Madness/ Panic Station/ Survival που κάθε δευτερόλεπτο φωνάζει Queen. Κι αυτό ίσως να είναι ένα από τα μειονεκτήματα του δίσκου, δηλαδή ότι αφήνουν τόσο έντονα να φαίνονται οι επιρροές τους. Αυτό γινόταν και παλιότερα βέβαια, αλλά εδώ είναι τόσο έντονος ο τρόπος που η κιθάρα θυμίζει May πχ, που μένεις λίγο *wtf*.
Αντίστοιχα, το Big Freeze είναι τόσο υπερβολικά U2 -με τη σχετικά καλή έννοια- που φεύγει για σινγκλ από χθες και το Save Me είναι τόσο προσφατο-Αναθεμα, που λες ότι το γράψανε παρέα με τον Wilson. Μαζί ίσως και με το Liquid State, που περιμένεις να πεταχτούν απ' τη γωνία οι Porcupine Tree, αλλά δεν προλαβαίνουν γιατί τελειώνει με το που πιάνει τρίλεπτο. Ακόμα κι έτσι πάντως παραμένει από τις δυνατότερες συνθέσεις του δίσκου.
Δίπλα στο αποπάνω, στέκεται άξια το Animals, που (επιτέλους) δεν θυμίζει τόσο άμεσα κάτι και χωρίς να έχω κοιτάξει προσεκτικά το στίχο, νομίζω ότι τα λέει πολύ καλά. Για το Unsustainable τη γνώμη μου την είπα, περιέργως dubstep, εξίσου περιέργως μου άρεσε, αλλά περισσότερο με εξέπληξε το δεύτερο μέρος του The 2nd Law, το Isolated System, που χωρίς να έχει καν φωνητικά είναι μελωδικότατο και κλείνει υπέροχα το δίσκο. Και προσωπικά μου βγάζει ένα τόσο "space ambient" συναίσθημα που μου ταιριάζει πολύ με τη μπάντα.
Από κει και πέρα υπάρχουν τα Follow Me και Explorers, τα οποία με αφήνουν παγερά αδιάφορο, σε βαθμό που μου χαλάνε το όλο σύνολο. Το πρώτο γιατί δε μου κολλάει το κλαμποροκ του και σπάει το σερί της αρχής και το δεύτερο γιατί είναι εκνευριστικά φιλλερ και έχουν κοπιάρει άσχημα τους εαυτούς τους στις φωνητικές γραμμές.
Όπως είπα και παραπάνω, δεν επιστρέφουν στον ήχο των προ-Resistance δίσκων, το αποτέλεσμα δεν τους αδικεί -όχι πλήρως τουλάχιστον-, έχουν κάθε δικαίωμα να πάνε όπου θέλουν τον ήχο τους, αλλά προσωπικά θα ήθελα σιγά σιγά να ξαναπιάσουν καμια κιθάρα.. για τα λαηβ ρε γαμώτο.
