από Ktn Τρι Ιαν 12, 2010 11:47 am
Η αλήθεια είναι πως ο Tuomas δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που γράφει στίχους που αντικατοπτρίζουν αυτά που νιώθει την κάθε περίοδο... από το παράξενα χαρούμενο Oceanborn στο Century Child που είναι "να πάμε να πεθάνουμε όλοι", και από το κάπως ακατέργαστο -δεν μου έρχεται η λέξη που θέλω τώρα
- Angels Fall First ως το υπερβολικά δουλεμένο Dark Passion Play.
Και για να το διατυπώσω καλύτερα, εμένα οι στίχοι του Dark Passion Play -τους οποίους θεωρώ κατά σημεία εξεραιτικούς- δε μου φαίνονται καθόλου εγωιστικοί. Προσωπικοί ναι, αλλά από το "προσωπικός" στο "εγωκεντρικός" υπάρχει τεράστια απόσταση. Μέχρι και το Poet and the Pendulum που είναι το κατ' εξοχήν "αυτοβιογραφικό" κομμάτι, περισσότερο μου μοιάζει με εξιστόριση ενός παραμυθιού, παρά με τον Tuomas που θέλει να πει την ιστορία της ζωής του.