Εννοείται ότι πεθαίνουμε για παιδικά!
Πρώτα απ' όλα λατρεύω τα κλασσικά της Disney και όλες αυτές τις ταινίες με τις οποίες μεγάλωσα, Ο βασιλιάς των λιονταριών, Πεντάμορφη και το Τέρας, Ωραία Κοιμωμένη, Η Χιονάτη και οι & οι 7 Νάνοι, Ποκαχόντας (
), Σταχτοπούτα, 101 Σκυλιά της Δαλματίας, Μουλάν (σχετικά μεταγενέστερη, αλλά μ' αρέσει πολύ), Νέμοοοοο - θεϊκό..
Και πάρα πάρα πάρα πολλά άλλα που δεν θυμάμαι.
Επίσης η Τοσοδούλα αν και δεν είναι Disney.. και έχει και τέλειο soundtrack!
Αλλάαααα! Δεν βλέπω sequel.. μου τη δίνουν πάρα πολύ!
Από τις σειρές που δείχνει, η αλήθεια είναι πως έχω χρόνια που δεν παρακολουθώ, αλλά ο λόγος είναι ότι δεν με βολεύει η ώρα, κάθε χρόνο κάτι έχω τα πρωινά του Σαββάτου, οπότε από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού κιόλας σχεδόν έχω χάσει επαφή.
Κυριακές εννοείται ύπνος.. δεν τον θυσιάζω.
Αυτά που μου έρχονται τώρα και μ' άρεσαν πολύ, Στρουμφάκια, Flinstones, Scooby Doo.. Μία άλλη που την ξανάδειχνε σχετικά πρόσφατα πώς την λέγαν.. Πεπεράν νομίζω.
Το Διάλειμμα ή Αίθουσα τάδε...δεν θυμάμαι, είχε διάφορα ονόματα κατά καιρούς.
Γενικά έβλεπα πάρα πολλά, αλλά δεν τα θυμάμαι αυτή τη στιγμή..
Αααααα, θυμάμαι και τους Ατρόμητους..
Το έβλεπε κανείς;
Ή μάλλον συγγνώμη, αυτό δεν ήταν cartoon, απλά ανήκει στα παιδικά.
Πάντως πιστεύω ότι πολλές παιδικές ταινίες είναι πολύ ωραίες, έχουν έξυπνο χιούμορ.
Πήγαμε και πρόσφατα σε μία, το "Εξωγήινοι και Τέρατα". Είχε πάρα πολύ πλάκα και κάτι τέλειες ατάκες με τις οποίες έχουμε λιώσει.
Περιττό να πω ότι ήμασταν οι μόνοι άνω των 10 ετών μέσα στην αίθουσα (που δεν συνόδευαν κάποιο μικρό) και οι μόνοι που ακουγόμασταν να ξεκαρδιζόμαστε.
Είναι αρκετά πράγματα στα οποία τα μικρά δεν μπορούν να καταλάβουν το αστείο της υπόθεσης ακόμη..
edit: Α, όσο για τα anime, μην σ' ακούσει ένας φίλος μου.
Έχει απίστευτο κόλλημα.
Εντάξει για την ακρίβεια δεν προορίζονται για παιδικό κοινό όλα. Το αντίθετο μάλλον, τα περισσότερα είναι για πάρα πολύ ευρύ κοινό, στην Ιαπωνία είναι σχεδόν όπως έχουμε σίριαλ εδώ.
Κι εγώ δεν θα έλεγα ότι τρελαίνομαι, αλλά υπάρχουν κάποια που μ' αρέσουν. Ωραία τεχνοτροπία είναι, αλλά μέχρι ένα σημείο, όχι για συνέχεια. Και διαφέρουν και από σκιτσογράφο σε σκιτσογράφο. Θυμάμαι πάντως πως μικρή έβλεπα Sailor Moon αν και τώρα δεν το θυμάμαι σχεδόν καθόλου.
Απεχθανόμουν όμως το Dragon Ball, μου τη δίνει στα νεύρα, όπως και το Yu Gi Oh!...
Για Pokemon/Digimon πιο ουδέτερα συναισθήματα. Τα ψιλοέβλεπα στην αρχή, αλλά τα βαρέθηκα εύκολα.
P.S. Μου βγήκε λίγο πιο μεγάλο απ' ότι έπρεπε μάλλον το post.
)
