από Ktn Τρι Μάης 13, 2014 2:45 am
Παίζει δυνατά το Human Contradiction. Όμορφος δίσκος, για να πείσει και τους δύσπιστους σαν εμένα ότι το We Are the Others δεν ήταν τυχαίο και να τους καθιερώσει ένα σκαλί πάνω από τη μέση symphonic μπάντα.
Κι επειδή χωρίς λίγη γκρίνια δε λέει, οφείλω να παραδεχτώ ότι τα τελευταία χρόνια η "συμφωνική" σκηνή μου φαίνεται ότι έχει εγκλωβιστεί αρκετά σε έναν ήχο που καθιερώθηκε πριν από καμια δεκαριά -γερνάμε :b- χρόνια, χωρίς όμως το παραμικρό ρίσκο ή διαφοροποίηση. Αυτό από μόνο του φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού υπάρχουν κυκλοφορίες όπως το Quantum Enigma πχ που έχουν πολλά να πουν και να δώσουν. Το ζήτημα είναι ότι για κάθε κάθε Quantum Enigma υπάρχουν τεσσερις-πέντε κυκλοφορίες από μπάντες που απλά προσπαθούν να αντιγράψουν τον εαυτό τους, με εντελώς μέτρια αποτελέσματα. Με δεδομένα αυτά, η προσέγγιση των Delain στα τελευταία τους αλμπουμ, με τα σχεδόν-ποπ ρεφραιν, τις πιο ανάλαφρες ενορχηστρώσεις και το heavy rock περιτύλιγμα σε κατά τα άλλα symphonic metal συνθέσεις μου φαίνεται ως κάτι το λιγότερο καλοδεχούμενο.
Πόσο μάλλον όταν καταφέρνουν να συνδυάσουν τα παραπάνω με μια σχεδόν θεατρική ατμόσφαιρα, όπως στο Here Comes the Vultures το οποίο είναι από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια που χουν γράψει ή πιο heavy στοιχεία, όπως στο Your Body is a Battleground, που ανεβαίνει ένα επίπεδο πάνω από τη συμμετοχή του Hietala. Κι εκεί που ο δίσκος κυλά αρκετά φυσιολογικά, σκάει το Stardust, με τις ποπ καταβολές να μη κρύβονται και μπορείς εύκολα να φανταστείς το ρεφραιν να παίζει σε κάποιο ραδιόφωνο. Πιο χιτάκι πεθαίνεις. Well done, mr. Westerholt.
Τα πιο συμφωνικά My Masquerade και Tell Me, Mechanist αν και κινούνται σε πιο προβλέψιμα μονοπάτια, έχουν δυνατές μελωδίες και κερδίζουν πόντους από τις ερμηνείες της Wessels - και τις γκαρίδες του Oosthoek στο δεύτερο, ενώ το Sing to Me με τις εναλλαγές στα φωνητικά μου φερε εύκολα στο μυαλό κάποιους Φινλανδούς, με την πολύ καλή έννοια.
Από κει και πέρα το Army of Dolls χαμηλώνει κάπως την ένταση, με ένα εντυπωσιακά πιασάρικο break σε ανύποπτο χρόνο, ενώ το κερασάκι βάζουν τα δύο τελευταία κομμάτια. Το πανέμορφο mid-tempo Lullaby, που περιμένει να γίνει σινγκλ και να παιχτεί ημιακουστικά και το Tragedy of the Commons, με τους εξαιρετικούς στίχους, που έχει κάτι από Lucidity και βάζει υποψηφιότητα για δυνατότερο symphonic κομμάτι της χρονιάς, δίπλα στα εφτάλεπτα των Epica. Το "tonight I kiss the world goodbye" της White-Gluz. Μόνο. Αυτό.
Στα θετικά του δίσκου η φυσιολογική διάρκεια, που βοηθά στο να μη χτυπάνε τα λιγότερο δυνατά σημεία, στα όχι-θετικά-αλλά-όχι-αρνητικά το γεγονός ότι από κάποιες συνεργασίες περίμενα διαφορετικά πράγματα. Λεπτομέρειες.
αν και support μάλλον με βλέπω να πηγαίνω!